Poniżej podano podstawowe informacje dotyczące instalacji, wykonawstwa i planowania instalacji SSWiN. Nie mogą one być traktowane bezwzględnie, gdyż konkretne rozwiązanie zawsze zależy od typu systemu oraz uwarunkowań środowiskowych i technicznych. Proces planowania i instalacji należy powierzyć podmiotom i osobom o odpowiednim doświadczeniu i kwalifikacjom.

Połączenia miedzy urządzeniami detekcyjnymi a centralą wykonujemy kablem YTDY nieekranowanym. W przypadkach, gdy producent zaleca zastosowanie kabla typu skrętka stasuje się zwykle kablel UTP kat.5e. Spadek napięcia na trasie kabla nie powinien przekraczać 1V – należy w tym celu dobrać kabel o odpowiednim przekroju żyły (zwykle około 0,5 mm +/- 0,2mm). Kabel powinien być oddalony od przewodów energetycznych i lamp oświetleniowych. W miejscach gdzie nie jest to możliwe przecięcie takich kabli z kablem SSWiN powinno przebiegać pod kontem prostym. Trasa powinna przebiegać w miejscach o niskim ryzyku uszkodzenia mechanicznego i sabotażu. Długość trasy nie powinna przekraczać wartości zalecanych przez producenta. Systemy SSWiN budowane są w oparciu o topologię gwiazdy (oddzielny kabel z centrali do każdego elementu). Zaleca się oznaczyć końce prowadzonych kabli w celu uniknięcia błędów przy połączeniu do centrali alarmowej. Wszelkie linie telefoniczne alarmowe przeznaczone do transmisji alarmów powinny być wydzielone (niezależne). Centrala powinna być montowana w miejscu o wysokim poziomie bezpieczeństwa, bez dostępu do niej osób trzecich. Miejsce jej zainstalowania powinno być względnie stabilne i odizolowane od czynników zewnętrznych takich jak: wilgoć, skrajne temperatury, kurz, niebezpieczne substancje chemiczne. Centrala winna być oddalona od urządzeń mogących wywoływać zakłócenia np. szafy energetyczne, grzejniki, kotły, generatory, wentylatory, moduły klimatyzacji itp. Manipulatory (klawiatury) powinny być instalowane w miejscach umożliwiających swobodną obsługę systemu przez jego użytkowników.

Uszkodzenie manipulatora nie powinno mieć wpływu na prawidłowe alarmowanie. Elementy detekcyjne (czujki) instalujemy zgodnie z ich przeznaczeniem i dokumentacją techniczno-rozruchową producenta. Środowisko ich pracy powinno pozwalać na stabilną i niezakłóconą eksploatację. Ich liczba powinna być określona w sposób optymalny. Unikamy dublowania elementów chroniących ten sam obszar zagrożenia (chyba, że ma to uzasadnienie w fazie projektowej np. zapewnienie większego poziomu bezpieczeństwa i niezawodności w obszarze krytycznym). Detektory umieszczamy w sposób zabezpieczający wszystkie możliwe drogi wejścia na obiekt (okna, drzwi, bramy, świetliki itp.). W zasięgu działania czujki ruchu nie powinny znajdować się przedmioty ruchome i zmieniające fizyczne aspekty otoczenia (wentylatory, grzejniki, kotły, kołyszące lampy itp.) a także elementy mogące powodować inne rodzaje zakłóceń (radiowe, elektromagnetyczne, wibracyjne, świetlne). Częstą przyczyną fałszywych alarmów mogą być owady lub zwierzęta.

Przy projektowaniu rozmieszczenia detektorów należy wziąć wszystkie powyższe czynniki. Sygnalizatory alarmowe nie powinny znajdować się bezpośrednio w sąsiedztwie centrali (wystąpienie fałszywego alarmu może utrudnić prawidłową obsługę systemu). Najlepsze miejsce umieszczenia sygnalizatora zapewnia słyszalność w całym użytkowanym obszarze. Miejsce jego zainstalowania nie może pozwalać na proste usunięcie sygnalizatora przez intruza. Sygnalizatory zewnętrzne powinny być dostosowane do pracy w trudnych warunkach atmosferycznych i umiejscowione tak, by część optyczna była widoczna z możliwie dużego obszaru peryferyjnego. Czujniki specjalistyczne (gazów, zalania, wibracyjne, stłuczenia) mają swoje specyficzne zalecenia w zakresie rozmieszczenia i montażu. Przed ich zastosowaniem należy zapoznać się zawsze z instrukcją obsługi i montażu. W razie wątpliwości lepiej skonsultować się z producentem zamiast instalować element w sposób intuicyjny. Pozwoli to zaoszczędzić problemów i niedomówień w fazie odbioru i eksploatacji.